KEEPING IN TOUCH WITH PEERS

KEEPING IN TOUCH WITH PEERS

Someone had posted a placard which read:

It was the last day of school, everyone promised to stay in touch.

Then life happened and friends became names in contact list.

He posted his comments as, “I hope (perhaps, he meant ‘ I am sure’ and not hope) everyone must have experienced dis (this).

My dear friend, it is indeed sad thing that you have lost touch with your classmates. The very idea of having school reunion is to be with our classmates once again. So be there on 12^th December, 2015 when we are celebrating 90 years of our St. Sebastian.

On this very subject, I had written an article in Marathi, ‘तुफान मेल, ही दुनिया एक तुफान मेल!’

This is the extract (you may read the entire article on my block link: htpp// vinaytrilokekar.blogspot.in):

काही दिवसापूर्वी माझा एक मित्र बऱ्याच वर्षांनी दादर स्टेशन बाहेर भेटला. जवळच असलेल्या इराणी हॉटेल मध्ये आम्ही शिरलो. आमचा तो अड्डा असे. ऑर्डर दिली , चहा झाला आणि खाता  - खाता गप्पा सुरु झाल्या. गजाने मला विचारले, " आपण येथे कितेकदा आलो आहोत. खुर्च्या - टेबले तशीच, चहाचा स्वाद तोच आणि खिमा-पावची चव पण तीच. व्हॉट इज मिसिंग?" "जूक बॉक्स !" आम्ही दोघेही एकदम ओरडलो. .------

मला आठवते आम्ही, मित्र असो किंवा सहकारी, बऱ्याचदा भेटत असू, गप-शप करत असू. हास्य विनोद होत आणि वादही होत. वाद व्यक्तिमत्वावर  नसत तर ते तत्वावर असत. आमची मत भिन्न असत, आम्ही एकमेकांना विरोध करत असू पण आम्हाला एकमेकांचा आदरही असे. सुरूवाती -सुरूवातीला गाठी भेटी चहा- कॉफीचे घोट घेत घेत रंगत असत. नंतर कपाचे रुपांतर ग्लास मध्ये झाले आणि चहा- कॉफी सोडून आम्ही बियर, रम किंवा विस्कीचे घोट घेत घेत गप्पा मारू लागलो. आमचे आणि आमच्या गप्पा गोष्टींचे असे प्रमोशन होत गेले, पण त्यातील गोडवा कधीच आटला नाही. 
पण ह्या धावपळीच्या जीवनात आपण सारे घडत असलेले क्षणच जगू लागलो आहोत. घोषणा बाजीत वेळ दवडूलागलो आहोत. अर्थपूर्ण संवाद विणणे हेच मुळात विसरलो आहोत. आता आपली सायंकाळ सूर्यास्ता बरोबरच संपते. पूर्वी प्रमाणे आपण जुन्या आठवणीच्या आनंदात रेगाळू शकत नाही. ज्या वेगाने लिहिण्याची कला नष्ट होत आहे तितक्याच वेगाने संवाद साधण्याचे कौशल्य आपण हरवून बसलो आहोत. ह्या दोनही गोष्टी साधण्या साठी तल्लख बुद्धी पेक्षा मोकळे आणि स्वच्छ - निर्मळ मन असायला लागते. पण आज आपल्या साऱ्यांच्या डोक्याचे झाला आहे विचका. 
 पण 'आजचा दिवस माझा' असे म्हणत आयुष रेटण्यात काय मजा आहे? एक एक  घडणाऱ्या क्षणचा   आनंद उपभोग घेण्यातच गंमत असते! आपली धावपळ थोडी कमी करूया. आपल्या तुफान मेलचा वेग मंद करूया. स्वप्रेरीत आणि  स्वाभाविकपणे पुनः नाचूया! मनमोकळ्या पणाने हसा, आपल्या आप्तेष्टा आणि मित्र परिवारांबरोबर वेळ घालवा आणि आठवणीना उधाण देऊन आनंद लुटा. (Do read the entire article)

Dear friend, I have passed (SSC) way back in 1965 and yet some of us, I mean we classmate, do meet. In fact, one of my classmates, Deepak Desai, had just dropped in at my residence the other day. We had met after quite some time and the pleasure of meeting thus was writ all over his face, I could see. The feeling was mutual. Do read my ‘A DIALOGUE WITH MY SCHOOL MATES’, which I have already posted here. Slow down the speed of you life’s Tufan Mail, spend some time with your friends and classmate.But then again life is too short to live only for the moment and erase the joys of the past. We need to begin celebrating again. Sadly we seem to have lost it today.

Break into that beautiful song once again, spread your wings and jump and dance. Do not be too politically correct every time. Joke and laugh as used to and bring back memories; relive them with gay abandon and allow the child in you to prevail.  Enjoy this life while it lasts.

                                                                Vinay Trilokekar